Een drietal zweetdruppels zocht meanderend zijn weg over het gegroefde voorhoofd. Via de borstelige wenkbrauwen vond het zijn weg langs een grote, grove neus, om uiteindelijk als een grote druppel nog die laatste stop te maken, bungelend aan het puntje van die neus, alvorens in het hete zand te ploffen. Sinisa merkte het niet eens. Binnensmonds vloekte hij. In zijn ruwe rechterhand hield hij een hakbijl. Zijn vuist balde zich om de steel, het oude, verweerde hout kraakte, maar gaf niet mee.

Dertien kippen had hij als kuiken van Goran verderop in het dorp gekocht met als doel ze uiteindelijk aan zijn gezin te voeren. Dertien kippen had hij gevoerd, verzorgd en gewaterd. Dertien kippen had hij beschermd tegen de vossen, wolven en slangen die hier rondwaarden. Het zou hem niet gebeuren dat deze kippen, het toonbeeld van zijn succes als kleine boer, hem zouden worden ontnomen!

Nooit had hij luxe gekend en nog steeds leefde hij in armoede.

Sinisa was er trots op dat hij op een goede dag het fortuin bij elkaar had om zijn gezin een jaar lang iedere maand vlees te bezorgen. Vers vlees: kippenvlees van eigen slacht, een jaar lang! Als hij zijn gezin dan niet het luxe leven kon geven dat hij had willen geven, tenminste een jaar lang zou hij zijn vrouw, zoon en drie dochters ieder een groot stuk kippenvlees geven.
Voor zijn lieve vrouw had hij bedacht dat op hun trouwdag zij een hele kippenborst mocht eten: kip dertien. De vleugels en de poten gingen naar hun vier kinderen. Als altijd cijferde hij zichzelf weg. Hij voelde intense voldoening te weten dat hij het weinige dat hij had, kon delen met zijn gezin.

Maar nu stond hij daar en kon hij niet verder. Hij pakte de bijl nu met beide handen vast en keek de dertiende kip vertwijfeld aan. De kip keek hem onschuldig aan, enigszins verward. Ze tokte zachtjes en trappelde zenuwachtig op de grond. Ze hield haar kop wat schuin en keek Sinisa haast vragend aan.

Zijn hele leven had Sinisa niet anders geweten dan dat de dieren op de boerderij eerst voor geld moesten zorgen door wol, melk en eieren te leveren, maar dat ze daarna onherroepelijk op het hakblok eindigden.
Een jaar lang had hij zijn kippen verzorgd en iedere maand had hij een willekeurige kip gevangen en geslacht.
Willekeurig? Nee, niet willekeurig. Hij dacht terug aan de tijd toen de kippen voldoende gewend waren aan hun nieuwe omgeving en ze vrij over het erf mochten gaan.

Tot grote hilariteit van zijn kinderen, was deze ene kip op zijn grote teen gesprongen toen hij op het bankje onder de appelboom zijn pijp stopte. Verbijsterd had hij de kip aangekeken.

Met een beweging wilde hij het beest wegjagen, maar het fladderde wat met zijn vleugels en bleef zitten. Het draaide zich om, hield haar hoofd schuin en keek hem aan. Sinisa had gevloekt en ksst geroepen, maar het maffe beest was blijven zitten.  Kip dertien had respect afgedwongen en er was na verloop van tijd een kameraadschap ontstaan, stilzwijgend, maar openlijk ontkend als iemand Sinisa er naar vroeg.

Het was een gewoonte geworden: de kippen gingen ’s morgens uit hun hok, Sinisa dreef zijn twee koeien de weide op, werkte rondom het huis,
haalde koeien, at zijn eten en als de kinderen naar bed waren, ging hij onder zijn appelboom zitten en hij stopte zijn pijp. Als de buren dan langskwamen nam hij zijn Slivovic en legde een kaartje. En altijd zat de kip dan op zijn teen. Nooit liep het met haar soortgenoten rond.

Sinisa had het robuuste lichaam van zijn vader geerfd en het recht-door-zee denken, maar het zachtaardige karakter van zijn moeder. Deze kip kon hij niet slachten. Met een zucht sloeg hij de bijl in het hakblok en ging op het bankje bij de appelboom zitten.
Zijn vrouw kwam met een veelzeggende glimlach hun kleine boerderij uit en bracht hij zijn pijp en tabak. Haar aai door zijn dunnende haren zei hem dat dit moment een beter cadeau was dan die kippenborst, die nu weer als altijd op Sinisa’s grote teen zat.

 

Kip Dertien (c) Tonny van Wijhe, 2015